Powstanie kolei żelaznych w grodzie Gryfa zostało zapoczątkowane w latach 40-tych XIX wieku (w 1843 r. uruchomiono linię Berlin - Szczecin, natomiast w 1848 r. Szczecin - Poznań). Od tego czasu linie kolejowe zaczęły się systematycznie rozrastać.
W roku 1898 rozpoczęto budowę obwodowej linii kolejowej Szczecin - Police - Jasienica. Pierwszy odcinek tej linii, liczący 11 km, uruchomiono 15 marca 1898 roku do obecnej stacji Szczecin Drzetowo. Siedem miesięcy później, 1 października 1898 r., wybudowano kolejny odcinek długości 13 kilometrów do miejscowości Police. Linia, która liczyła 24 kilometry, została ponownie wydłużona o odcinek 5 kilometrów i oddana do użytku w dniu 15.10.1898 roku do wsi Jasienica. W ten oto sposób, w ciągu równych 7 miesięcy, wybudowano jednotorową, obwodową linię kolejową Szczecina, liczącą 29 kilometrów.
Głównym zadaniem linii była turystyka. Wysokie wzniesienia Wzgórz Warszewskich, które tworzyły niesamowity klimat, liczne lasy, do których można było wybrać się na grzyby, oraz sąsiadujące z linią osiedla były głównymi walorami. Ponieważ brakowało dojazdu koleją do Zalewu Szczecińskiego, na początku XX wieku dokonano przedłużenia linii do Trzebieża Szczecińskiego. W dniu 15 marca 1910 roku linia została wydłużona o kolejne 8 kilometrów, dzięki czemu mieszkańcy Szczecina i okolic mogli dojechać pociągiem nad zalew. W następnych latach linia nie odgrywała wyłącznie roli turystycznej, ale także stanowiła dojazd dla wielu osób do pobliskich fabryk, między innymi Fabryki Papieru w Skolwinie (Schlesiche Sulfit-Cellulose Fabrik Feldmühle), a także do fabryki benzyny syntetycznej (Hydrierwerke Pölitz, z której po ostatniej wojnie pozostały tylko ruiny).
Linia początkowo była obsługiwana górskimi parowozami, ze względu na swój zróżnicowany profil podłużny (różnica ok. 80 m). W latach 60-tych, po zakupie przez PKP wagonów motorowych typu SN61, te właśnie pojazdy wyjechały na linię.
Od rozkładu 2002/2003 Szczecin Turzyn z powodu braku miejsca na Wzgórzu Hetmańskim zaczął pełnić rolę postojówki dla "kibelków"
W roku 1969 pomiędzy Policami a Jasienicą powstał wielki zakład chemiczny (dziś nazywający się "Zakłady Chemiczne Police S.A."). Oznaczało to dla linii zwiększenie przewozów towarowych. W latach 80-tych, podczas modernizacji i elektryfikacji linii Wrocław - Zielona Góra - Kostrzyn - Szczecin (tzw. Magistrala Nadodrzańska), zelektryfikowano także linię Szczecin - Trzebież. Od dnia 23.12.1983 r. po linii mogły kursować pociągi zasilane prądem stałym o napięciu 3000 V. I tak się stało. Z linii wycofano spalinowe wagony motorowe, zastępując je jednostkami elektrycznymi, tzw. Elektrycznymi Zespołami Trakcyjnymi (EZT). Linię obsługiwały pojazdy typu EN57 (trójwagonowe zestawy).
Dalsze dzieje linii przedstawiają się bardzo smutno. W roku 1994 pociągi pasażerskie kursowały z częstotliwością co godzinę (około 20 par dziennie), natomiast w roku 1998 pozostało zaledwie 12 par. Z roku na rok ilość pociągów pasażerskich, jak i samych pasażerów systematycznie malała. W roku 2001 pozostało tylko 6 par pociągów, kursujących mniej więcej w godzinach szczytu przewozowego. Główną przyczyną upadku linii było uruchomienie komunikacji miejskiej (linie autobusowe 101, 107 oraz F), która obsługuje niedawno zbudowane duże osiedla w Policach, umożliwiając przy tym bardzo dobry dojazd do Zakładów Chemicznych oraz do Szczecina. Również linia samorządowa ("LS") kursująca pomiędzy Policami a Trzebieżą, przyczyniła się do zmniejszenia pasażerów w pociągach. Ilość pociągów towarowych także zaczęła maleć, ale nie aż tak drastycznie jak w przypadku przewozów pasażerskich i do dnia dzisiejszego kursuje ok. 15 par pociągów towarowych, z czego 70% stanowią pociągi wożące różnego rodzaju chemikalia do Zakładów Chemicznych Police.
W latach 2000-2002 przewozy pasażerskie były kilkukrotnie zagrożone całkowitym zawieszeniem. Ostatecznie w dniu 30.09.2002 r. trasę Szczecin - Police - Trzebież pokonało ostatnie 6 par pociągów pasażerskich. Od tego czasu pozostały wyłącznie pociągi towarowe, stanowiące jedyne utrzymanie dla tej linii.
Po wstrzymaniu ruchu pociągów pasażerskich stan linii z roku na rok zaczął się pogarszać. Po wykolejeniu się kilku wagonów pociągu towarowego na stacji Szczecin Niebuszewo w lipcu 2003 roku, zamknięto tor nr 2 na odcinku Szczecin Niebuszewo (SN) - Szczecin Gocław Towarowy (SW). Na torze nr 1 ograniczono prędkość do 40 km/h wprowadzając także kilka ostrzeżeń stałych (WOS-ów).
Na skutek zwiększenia przewozów towarowych dzięki wejściu na rynek kolejowy prywatnych przewoźników, udział przewożonych ładunków przez PKP Cargo malał z roku na rok na rzecz spółek CTL Logistics, czy Pol-Miedź Trans. W roku 2005 firma CTL Logistics przejęła operatora bocznicy kolejowej Zakładów Chemicznych Police "Kargo" w celu usprawnienia przepływu towarów w łańcuchu logistycznym. Dzięki temu powstała nowa spółka "CTL Kargo Sp. z o. o."
Otworzenie kolejowego rynku przewozu ładunków wpłynęło zdecydowanie na wzrost ruchu pociągów na linii. Wymusiło to na PKP Polskie Linie Kolejowe znalezienie funduszy w celu częściowego remontu linii. W roku 2006 rozpoczęto remont toru nr 2 na odcinku Police - Szczecin Niebuszewo. Dzięki temu przywrócono na części linii ruch dwutorowy, natomiast na wyremontowanym odcinku podniesiono prędkość szlakową do 80 km/h (dla autobusów szynowych). Rok później, na skutek złego stanu technicznego zamknięto tor nr 1 na odcinku Szczecin Niebuszewo - Szczecin Gocław Towarowy.
Jedyny i ostatni w te wakacje pociąg osobowy z Trzebieży wjeżdża na stację Szczecin Niebuszewo
W rozkładzie jazdy 2007/2008 pojawiły się pierwsze pociągi pasażerskie po 6-letniej przerwie. Zakładano kursowanie 3 par pociągów relacji Szczecin Główny - Trzebież Szczeciński w okresie letnich wakacji w soboty i niedziele. Pociągi miały być skierowane przede wszystkim do turystów, chcących wybrać się na trzebieską plażę. Niestety brak dofinansowania do przewozów pasażerskich przez burmistrza Polic, wstrzymało wszelkie działania władz kolei w celu przywrócenia pociągów osobowych.
Mareczek; zmodyfikowane przez 
